بررسی انعطاف پذیری ذهنی زوجین دارای فرزند اختلال درخودماندگی(ASD)

کد مقاله : 1182-NSC

نویسندگان

Reza Sheibanifar * دبیر آموزش و پرورش

چکیده مقاله

چکیده اختلالات درخودماندگی گروه اختلالات عصبی رشدی است که در معیارهای تشخیصی مرتبط به کمبود در ارتباطات و اجتماعی شدن، علاقه محدود و رفتارهای تکراری همپوشی دارند. درخودماندگی اختلال رشدی مغز به شمار می‌رود که به‌وسیله نقص در رفتارهای اجتماعی و ارتباطات، رفتارهای تکراری و محدود، مشخص می‌گردد. هدف اجرای این پژوهش، مقایسه انعطاف‌پذیری (ذهنی)شناختی زوجین دارای فرزند مبتلابه اختلال در خودماندگی با زوجین دارای فرزند سالم بود. روش پژوهش، توصیفی و از نوع علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین دارای فرزند مبتلابه اختلال در خودماندگی مراجعه‌کننده به مراکز درمان وتوانبخشی شهر بروجرد در سال 1396، به تعداد 200 نفر بودند. به روش نمونه‌گیری غیر تصادفی-در دسترس، 100 نفر از زوجین دارای فرزند با و بدون اختلال در خودماندگی ، به‌عنوان نمونه انتخاب شدند. از پرسشنامه‌ استاندارد انعطاف‌پذیری شناختی دنای و ونادروال (2010) جهت گردآوری اطلاعات استفاده‌شده است. به‌منظور تحلیل داده‌ها از شاخص‌های آمار توصیفی مانند میانگین و واریانس و از شاخص‌های آمار استنباطی مانند تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که انعطاف‌پذیری شناختی، زوجین متفاوت بوده و وضعیت آن‌ها در این متغیرها نسبت به فرزندان عادی پایین‌تر است. بر اساس یافته‌های پژوهش، نتیجه‌گیری می‌شود ابتلا فرزندان به اختلال در خودماندگی می‌تواند بر وضعیت روان‌شناختی والدین آن‌ها به‌خصوص در متغیر تأثیر منفی به‌جای بگذارد.

کلیدواژه ها

: انعطاف پذیری ذهنی،زوجین،درخودماندگی

وضعیت: پذیرفته شده برای ارائه شفاهی